Reisverslag
Almelo - St. Quentin (580 km)
Hallo allemaal,
Hier het eerste stukje verslag van onze fietstocht naar Santiago. Het is
onze zevende dag dat we onderweg zijn en de eerste rustdag. We zijn nu in
St. Quentin en hebben er 580 km opzitten. Tot en met woensdag heeft Tom
meegefietst, dat was ontzettend leuk. Tom was de haas en heeft ons een flink
eind op de goede weg gezet. Helaas moesten we donderdagochtend afscheid van
hem nemen. Hij is nu weer in goede handen bij Jenneke. We hebben goede dagen
gehad; flink wat kilometers gemaakt per dag (gemiddeld een kleine 100 km per
dag). Behoorlijk wind tegen wat onze spieren flink wat sterker heeft gemaakt.
Overigens valt het mee met het weer. Af en toe een buitje, maar daar trekken
we ons niets vanaan.
We zijn erg onder de indruk van alle geweldige berichtjes die we in ons
gastenboek hebben aangetroffen. Prachtig, het geeft nog meer inspiratie om er
flink tegenaan te gaan. De sfeer is goed. We hebben er echt ontzettend veel
plezier in en genieten van de dingen die we zien en de mensen die we ontmoeten.
En er zijn er nogal wat onderweg. Echtparen, mannen in groepjes van vier,
en vrouwen alleen. Van alles wat dus.
We wensen iedereen de hartelijk groeten en laten t.z.t. weer van ons horen.
Groeten van Rinus en Henk
St. Quentin - Chartres (301 km)
Gegroet allemaal,
We zitten op, dit moment in Chartres op 881 kilometer. En we zitten
precies op ons reisschema. Daarvoor was het wel nodig om gisteren
120 kilometer te rijden, maar dat ging prima. Op zo'n dag als
gisteren zijn we `s morgens om negen uur vertrokken en we waren om
half negen `s avonds op de camping in Chartres. Net voor het einde
nog een flinke plensbui op de kop. Het fietsen gaat prima. Geen
lichamelijke en/of technische problemen, hoewel we vanmorgen op onze
rustdag bij het schoonmaken en smeren van de fietsen ontdekten dat
Rinus een spaak in zijn achterwiel kapot had. We hebben het zelf
kunnen repareren. Van de fiets van Henk, en ook die van tijdelijk
fietsgenoot Wim, hebben we de remblokken moeten vervangen.
Vandaag in Chartres hebben we de kathedraal bezocht, wat echt
indrukwekkend is. Een Nederlandse priester die in Chartres woonde
gaf ons uitleg bij de gebrandschilderde ramen over Karel de Grote
en St. Jacobus. De foto`s zullen het straks allemaal laten zien.
Het overnachten gaat goed. In de meeste gevallen vinden we een
camping, van wisselende kwaliteit. In Maintenon, waar we gisteren
aanvankelijk wilden overnachten, bleek de camping vier jaar geleden
al te zijn opgeheven. Toen maar doorgereden naar Chartres; vandaar
al die kilometers gisteren.
Het weer knapt langzamerhand wat op. We hebben dagen gehad met veel
regen, maar vandaag zien we voor het eerst de zon weer. Dat willen
we voorlopig ook maar even zo houden, want de boel nat en vochtig is
niet lekker.
De afgelopen drie dagen hebben we samen opgetrokken met Wim
Schuurman uit IJmuiden die alleen op pad is. Maar alleen is nooit
alleen, want dit keer heeft hij ons toch maar mooi getroffen, leuk voor
hem en handig voor ons, want hij spreekt een paar woorden meer Frans
dan wij.
Het landschap waarin wij fietsen is wisselend. Gisteren was het al
weer wat vlakker, maar de twee dagen ervoor was het al behoorlijk
heftig met percentages, volgens de waterpas van Rinus, van 5 tot
meer dan 10 procent. Dat gaat dan met een snelheid van 6 tot 8
kilometer omhoog. En niet te vergeten, dan ook weer met grote
snelheden naar beneden van rond de 50 kilometer per uur.
Wij groeten iedereen, ook al die mensen die van leuke boodschappen
op onze site hebben gezet. En speciaal natuurlijk ons thuisfront,
waarmee we overigens ook regelmatig telefonisch contact hebben. En
ze klinken net zo enthousiast als wij zijn; dat sterkt ons!
Morgen pakken we reis verder op, richting Vendome en dan naar Tours.
Dan zijn we al zover dat we het tweede deel van de routeboekjes uit
de tas moeten halen.
We hopen nog veel ook van jullie allemaal te horen, ook van onze
geliefde zwagers, en wij zullen zodra de gelegenheid daarvoor is
weer van ons laten horen.
Gegroet allemaal et bonsoir!!!!!
Rinus en Henk
Chartres - Melle (372 km)
Bonjour! Op dit moment zitten we in Melle op een kleine Franse camping, erg mooi gelegen in de natuur. We staan tussen de bomen en horen de vogeltjes om ons heen, het is sinds gisteren weer heerlijk zonnig weer, kortom genieten.
Gisteren zijn we van Poitiers naar Melle gereden, 70 km. We zitten nu al op een totaal van 1253 km. We ontmoeten onderweg veel leuke mensen. Wim, waarmee we een aantal dagen samen hebben gefietst, is achtergebleven in Poitiers. We hebben een man uit Hengelo ontmoet die op de terugweg was vanuit Santiago, hij had al meer dan 4000 km in de benen. Daarnaast nog een Canadees uit Vancouver die een fietstocht maakt vanaf Parijs door het zuidenwesten van Frankrijk. Het is fantastisch om deze mensen te ontmoeten en de verhalen te horen.
Morgen gaan we onderweg naar Saintes. Dit betekent dat we afwijken van de originele pelgrimsroute. We gaan het stuk langs de kust fietsen, links van Bordeaux. Over enkele dagen komen we in Biganon weer op de orignele route. Waarschijnlijk zullen we Wim ook weer treffen. Hij fietst de originele route.
We hebben ook twee mannen (broers) ontmoet uit Oldenzaal/Den Bosch, Henk en Johan Telintelo. Dat zijn erg gezellige mensen, ze fietsen wel een tandje hoger maar dat mag de pret niet drukken. Erg gezellig, samen boodschappen doen, een beetje wijn, een beetje bier, en 's ochtends erachter komen dat al dat lekkers al weer op is.
Tijdens het fietsen zien we het landschap veranderen. Vorige week kwamen we vooral door kleine, vaak armoedig uitziende dorpjes waar bijna geen leven te ontdekken is. Het landschap van nu is veel meer levendig, mooie gele koolzaadvelden, boeren die bezig zijn op hun akkers. De route loopt heel mooi langs kleine smalle boerenweggetjes, erg mooi om doorheen te fietsen. We verzamelen onderweg erg mooie stempels (van St. Jacques), daar is echt werk van gemaakt. Deze zijn te verkrijgen in ieder dorp of stad op de route, bijvoorbeeld bij een kerk. Ons stempelboekje is inmiddels al aardig gevuld.
We zijn dus onderweg naar de Pyreneen, op weg naar Dax. Daar zullen we waarschijnlijk de zwagers Jan en Harry treffen. Zij vertrekken op Hemelvaartsdag vanuit Nederland. Mochten we de gelegenheid hebbben gaan we ook nog een dagje naar Lourdes. Zo'n bezoek mag uiteraard op zo'n tocht niet ontbreken.
Af en toe lezen we de berichtjes in het gastenboek, hele leuke reacties, in de pyreneeen kunnen we die steun erg goed gebruiken. Jullie berichtjes worden zeer gewaardeerd! Beste zwagers, goeie reis en tot eind deze week!
Groeten allemaal en tot horens!
Henk en Rinus
Melle - Ares/Andernos (262 km)
Bon matin! Inmiddels zijn we aangekomen in Ares/Andernos op een mooie camping. We zijn eerst vanaf Melle naar Saintes gefietst, zo'n 82 km. Vervolgens zijn we gisteren vanuit Saintes (mooie stempel gehaald) via Points de Grave naar Montalivette gegaan. Onderweg hebben we nog een overtocht van ong. 20 min. gemaakt met de boot vanaf de badplaats Rayon (erg mooie badplaats). De route liep over mooie fietspaden door de duinen. Af en toe hebben we prachtige uitzichten over de Atlantische oceaan. De stranden zijn hier nog erg leeg. Op de camping in Montalivette kwamen we nog een Duitser tegen die zo onder de indruk was van onze tocht dat we wat biertjes van hem kregen (over een maand waarschijnlijk niet meer...). Erg spontaan allemaal.
Vandaag zijn we van Montalivette naar Ares/Andernos gefietst. De tocht ging via de badplaats Lacanau. De fietspaden door de duinen waren vandaag zeer slecht, vrij smal en met veel hobbels. Gelukkig geen materiaalpech gehad vandaag. De tocht liep door de bossen, slechts enkele keren zien we de kust.
De tocht door de bossen kwam zeer gelegen, de zon is overdag erg fel en de temparatuur vandaag ruim boven de 30 graden. In de schaduw is het aan het einde van de dag nog zo'n 29 graden. Met de benen gaat het erg goed, af en toe wat spierpijnverzachtende zalfjes en de volgende dag fris weer op de fiets. De benen zijn inmiddels ook verkleurd, het linkerbeen wat meer dan de rechter.
We gaan nu even lekker een hapje bereiden, groeten allemaal en tot de volgende keer (km-stand: 1515).
Rinus en Henk
Ares/Andernos - Dax (185 km)
Hallo allemaal,
Hier een volgend stukje reisverslag. Ik weet niet exakt waar we de
vorige keer zijn gebleven, maar er valt weer voldoende te melden. Om
te beginnen: het gaat uitstekend met ons. Goed te pas zoals dat
heet. We zitten nu in Dax en hebben een rustdag. Gisteren zijn we
hier rond het middaguur aangekomen, waarna we een hele mooie camping
hebben gevonden.
Een camping waar we ons bezoek van Jan en Harry
goed zouden kunnen ontvangen. En ja hoor, om vier uur kwamen ze na
enig telefonisch contact aanrijden bij ons net opgezette kampement.
Een geweldig moment om die beide zwagers hier te ontmoeten. De
rustdag van vandaag gebruiken we om gezellig met elkaar de prachtige
stad Dax te verkennen. En we moeten zeggen, dat lukt aardig met al
die mooie terassen.
We hebben op dit moment een kleine 1700 kilometers weggetrapt en
staan twee dagen voor het het grote geweld van de Pyreneen. De
..weet ik even niet te vinden. We zijn ook weer in het gezelschap
van Wim Schuurman. Een wondertje dat we hem exact op het punt waar
de kustroute die wij gevolgd hebben en de originele route die Wim
heeft gefietst, samenkomen. Rinus en ik hadden juist nog tegen
elkaar gezegd; het zal ons benieuwen of en wanneer we weer bekenden
tegenkomen. Op datzelfde moment kwam Wim vanachter een kerkje
vandaan. Hij fietst nu weer met ons mee en is ook samen met ons uit
geweest in Dax gisteravond.
We hebben nog meer mensen uit Twente ontmoet: Ans Peek en Wijnand
Koekkoek uit Enschede die nu ook al weer een aantal keren ons pad
kruisten. Een uurtje geleden nog toen zij Dax binnen kwamen kwamen
fietsen op exact het punt waar wij gezellig op het terras verbleven.
Ik noem, deze mensen met nadruk, want hun thuisfront is bekend met
onze site en ze hebben aangegeven dat wanneer hun namen op de site
zouden worden genoemd, hun thuisfront nog eens even flink onze aktie
zouden promoten. Dus thuisfront van Ans en Wijnand, doe jullie
best!!!!!
Met ons welzijn gaat het perfect, zeker vandaag in gezelschap van
onze geliefde zwagers. We genieten, reken maar! Met het materieel
hadden we een klein probleempje: het tandwielblok van Rinus [zeg
maar de versnellingbak] was gammel. Rinus komt net binnen met de
gerepareerde fiets. Het is voor 7 euro weer helemaal gerepareerd.
We zijn ontzettend onder de indruk van alle ondersteunende reacties
op de site. Wat geweldig dat zo veel mensen zo meeleven en ons maar
vooral onze aktie ondersteunen. Wij zijn er blij mee maar vooral de
kindertjes in Nepal zijn er geweldig mee geholpen. Allemaal
hartstikke bedankt daarvoor. Ook goed te horen dat we op onze
werklokaties niet worden gemist!!! Laat dat niet te lang duren.
De kustroute die we hebben gevolgd was zeer de moeite waard zeker
met het enorme warme weer dat we de afgelopen dagen hadden. In de
schaduw 30 graden, terwijl het asfalt op de weg aan het smelten was.
Geen grap!!!
Nog even iets over de aktie. We staan werkelijk perplex van het
enorme bedrag dat al voor de aktie is gestort. De laatste stand zat
al in de buurt van 5000 euro. Echt geweldig. Dit moet degenen die
nog niet gestort hebben hopelijk nog aansporen om alsnog hun
steentje bij te dragen. Nogmaals iedereen hartelijk dank.
Morgen dan trappen we hem weer aan zoals dat heet. Nog een dag
enigszins vlak en dan gaat het grote werk gebeuren. We hebben er
alle vertrouwen in.
Allemaal gegroet en blijf ons volgen en blijf reageren!
Rinus en Henk
Dax - Nejara (478 km)
Hallo allemaal,
Reisverslag vanuit Nejara op 2178 kilometer. We schatten in nog zo'n
650 km te gaan.
Op 22 mei 's morgens afscheid genomen van onze zwagers Jan en Harry
(dank voor jullie verslag van ons samenzijn in het gastenboek) en
zijn vertrokken van Dax naar Oloron-St.Marie. Een tocht van 96
kilometer. Daarmee zaten we in het meest zuid-westelijke deel van
Frankrijk,een gebied dat ook zo zijn charmes heeft. Klimmetjes van
10 tot 12%. Een mooie oefening voor de volgende dag want dan moeten we de
Col du Sompore over en daarmee tevens de Spaanse grens. Overnacht in
een St.Jacques hostel op een keurige vier-persoonskamer. De eigenaar
was tevens een geweldige pizza bakker,met een kwaliteit die jullie
niet kennen.
23 mei was de dag van de waarheid. Van Oloron naar Jacca met daarin
de Col du Somport op1680 meter. Oloron ligtop 230 meter, dus een
stijging van 1450 meter. Het eerste gedeelte was redelijk te doen.
Wel stijging, maar redelijk te doen. Na Etsaut begon het echte werk.
Stijgingspercentages van rond 10%. Dertig kilometer voor de top, begon
het echte afzien. Constant op de laagste weerstand (voor klein;
groot achter voor de niet fietskenners) en hard werken. Snelheid:
5-6 km per uur. Net voor het bereiken van de top begon het te
regenen en werd het kouder, het was ondertussen vier uur. Hier en
daar fiets je tussen sneeuwrestanten door. Op de top een paar bakken
koffie en begonnen aan de afdaling naar Jacca (Spanje). En dat ging
hard, heeeeeel hard. Delen 60 - 65 kilometer per uur!!!!!!! In Jacca
onze eerste echte refugio gehad. Eerst om acht uur met zijn allen
naar de kerk en op verzoek hebben wij daar in het Nederlands een
voorbede voorgelezen. De kerk was onder de indruk: ze verstonden er
geen woord. Maar goed, de kerk is een kerk van alle talen, dus dat
moest kunnen. Henk heeft die nacht slecht geslapen vanwege de
snurkende massa die daar bij elkaar lag, reden om zijn matras op te
pakken en in het trappenhuis te gaan liggen. Na de kerkdienst en de
ervaringen in de refugio, hadden we echt het gevoel op pelgrimage
te zijn.
Op 24 mei 's morgens om negen uur vertrokken voor een "rustig"
dagje. Qua afstand ja, maar nog wel flinke beklimmingen en soms hele
stijle afdalingen. Onderweg prachtige uitzichten op de Pyreneeen,
met dorpjes in de dalen. Besneeuwde bergtoppen in de zon. Iets
mooiers is er nauwelijks. Die dag mooi op tijd in de middag op de
camping.
25 mei opnieuw een geweldige dag. Stralende zon, warm en een niet te
beschrijven landschap in de dalen van de Pyreneeen. Vroeg
vertrokken, zonder ontbijt en dat deden we later in Berdun, een
plaatsje op een helling: schilderachtig. Onderweg passeerden we
Esco, een onbewoond dorp. Tientallen kilometers lang fietsten we
langs een onder water gelopen gebied, het water van een stuwmeer,
waaronder een dorp volledig verdwenen is. Op een gegeven moment
zagen we het bovenste gedeelte van twee doelen boven het water
uitkomen. Slechts enkele huizen bleven van het dorp bespaard. Maar
ook de prachtige bloemenvelden met oude kastelen en ruines op de
ahctergrond. Veel gefotografeerd! In Javier werd een oud kasteel
gerestaureerd, waarvan in het boekje staat dat het het stamslot van
Carlos Hugo de Boerbon Parma is (de vroegere echtgenote van prinses
Irene). Uiteindelijk bereiken we vroeg in de middag Sanguesa waar
we een municipal camping vinden. Aan het eind van de middag in het
dorp met zijn drieën naar de kapper geweest, kaal geknipt en (bijna
kaal) geschoren.
Op 26 mei zouden we de 2000 kilometergrens passeren. Dat is gelukt
in de rit van Sanguesa naar Estella, een rit van 100 kilometer. Een
zware dag qua kilometers maar qua (vervelende) beklimmingen. Eerst
een wat glooïend landschap maar wel pittig. De originele route naar
Lumbier die via een tunneltje loopt, bleek afgesloten te zijn.
Jammer want dat was een mooi gedeelte waarin een
gierenkolonie broedt. Vanaf de hoofdweg konden we wel de enorme kloof
zien (en fotograferen). Even verderop werden we opgeschrikt door
enorme gier die zijn rust verstoord zag door onze fietsen. Onderweg
valt op dat er geweldig wordt geinvesteerd in het Spaanse wegennet.
Waarschijnlijk wordt hier veel Europees geld in gestoken. In Estella
de tenten weer opgezet: een prachtige sfeervolle stad. Onderweg zie
je steeds pelgrims,waarvan veel te voet (zoals het hoort
natuurlijk).
Gisteren 27 mei van Estella naar Najera, 81 kilometer, totaal 2178 km.
Op 45 kilometer kwamen we in Logrono, een prachtige stad van 120.000
inwoners met (ook hier weer) ooievaars nestelend op de kerktoren.
Het aantal pelgrims, fietsend en lopend neemt steeds meer toe. Vanaf
Logrone volgden we bijna uitsluitend het voetpad. Grindpaden met
keien en gaten, wel leuk voor een mountainbiker. Om 18.00 uur in
Najera aangekomen, voor een dagje rust, waarvan we vandaag heerlijk
hebben van genoten.
Wat ontzettend leuk om al die reacties te lezen in het gastenboek.
Van vrienden, collega's, familieleden en onbekenden, die onze
prestaties geweldig vinden en in het bijzonder de actie waarvoor we
het doen. Goed om te lezen en te horen dat de actie zo goed
verloopt: bijna 5.000 euro, geweldig. We gaan met nog meer energie
verder.
Het ga jullie allen goed, vooral ook onze collega's die nu zo hard
moeten werken. Maar we denken aan jullie!!!! (soms).
Groeten Henk en Rinus vanuit Spanje.
Najera - Hospital de Orbigo (260 km)
Met het laatste verslag waren we in Najera. Inmiddels zijn we
aangeland in Hospital de Orbigo. De afgelopen dagen waren waren
redelijk vlak. We bevonden ons op de hoogvlaktes van Spanje. De
komende dagen komen er nog een paar flinke klimmetjes, of zoals een
mede-pelgrim uit Apeldoorn ze noemt "pukkels".
29 mei zijn we gefietst van Najera naar St. Juan de
De volgende ochtend vanuit Castrojeriz vertrokken naar Sahagun. Een
rit van 90 km, totaal 2.438. Een vlakke etappe, waarbij we voor een
klein deel (22 km) de wandelroute volgden. Op die route
fietsten we een groep Duitsers (70) achterop. We kregen bij een
drinkpost van hen, ook een frisdrankje aangeboden, wat we bijzonder
waardeerde. Toen ik voor een foto bij de mensen ging zitten die ons
de drankjes hadden aangeboden, hoorde ik wat gemompel. Ze waren
ondertussen bezig de rozenkrans te bidden, maar lieten zich niet
storen door het fotograferen. Verderop op de route passeerden we een
grotere groep van hen. Vooraan liep iemand met een >>Maria-beeld op
de rug versierd met bloemen en de hele groep zong Marialiederen.
Verder was de route saai. Veel kilometers langs de grote weg (N120),
hoewel die vrij rustig was. De camping die we bereikten was drie
keer niks. Vies, slecht onderhouden, het zag er niet uit. Bij het
ontbreken van wat anders zijn we daar toch maar gaan staan, ondanks
dat we niet alleen voor ons als persoon en voor de tent moesten
betalen, maar ook nog eens een keer voor de fiets. 's Avonds hebben
we het plan uitgestippeld, waarmee we denken op 8 juni in Santiago
aan te komen.
Op 1 juni fietsten we van Sahagun naar Leon. Een stad van 150.000
inwoners. De Spanjaard die eerder met ons gegeten had, heeft ons op
de fiets de stad laten zien. Een mooiere stad als deze hadden we
voordien nog niet gezien. Geweldig. De kathedraal is werkelijk
geweldig, maar ook de overige kerken en historische gebouwen.
Bijzonder aan Leon is ook dat je bij elk drankje dat je gebruikt
iets te eten krijgt voorgeschoteld, varierend van nootjes, olijven
tot de zgn tappas. Leon kent ook een bouwwerk van Gaudi, in graniet
uitgevoerd. We overnachtten in een refugio. Om half tien moesten we
binnen zijn. Om tien uur zaten we bij de nonnen in de kapel waar we
samen met de andere pelgrims hebben gebeden voor de tocht naar
Santiago en de doelen die we daarbij voor ogen hebben. Op zich
indrukwekkend en het voegt wel weer iets toe aan het
pelgrimsgevoel.
Zonder veel geslapen te hebben (slaapzalen van 50 mannen en vrouwen,
met ieder hun eigen nachtelijke geluiden) stonden we vroeg op en
zaten goed acht uur al weer op de fiets, om Leon te verlaten. Voor
een korte rit kwamen we terecht in Hospital de Orbigo, een zeer
goede camping, waar we ons na aankomst eerst maar eens even tegoed
hebben gedaan aan een lekker fris pilsje. Af en toe mag dat.
We willen iedere nieuwe schrijver in het gastenboek bedanken voor
hun verhaaltjes. Christa, fijn dat het goed gaat met jou en met de
gemeente en natuurlijk ook de Rommetjes bedankt voor jullie
reactie.
Groeten
Rinus en Henk van Hospital de Orbigo. Jullie horen weer van ons!!!!
Hospital de Orbigo - Vega de Valcare
Het laatste verslag was vanuit Hospital de Orbigo. De volgende dag 3
juni startten we vanuit Hospital de Orbigo. Overigens nog even
gezegd: we hadden daar een perfecte camping. Een plaats uitgezet
direct naast een restaurantje met mooi buitenmeubilair. Daar maken we
graag gebruik van want af en toe een stoel onder "het gat" en een
tafel voor je is ook plezierig. De rit ging naar Rabanal op 1150
mtr. halverwege de top van Cruz de Ferro op 1.500 mtr. Op 20 km van
Hospital kwamen we in Astorga, met tot nu toe een van de mooiste
kathedralen. Astorga is een knooppunt van wegen en routes op de
camino. Tres Caminos, een bouwwerk van Gaudi is nu een museum van
allerlei zaken rond de camino naar Santiago. Voor zover dat al niet
het geval was, zitten we helemaal in de stemming voor het bereiken
van het einddoel. Na Astorga verandert het landschap en komen de
bergen met hun beklimmingen en afdalingen weer in zicht.
Het landschap is schilderachtig, niet te beschrijven, bergen op de
achtergrond en daarvoor een creatie van bloeiende brem en lavendel.
Het is overigens geweldig dat Rinus al die bloemen en planten en
heesters kent. Rond twee uur bereikten we Rabanal. De tenten opgezet
bij een refugio voor 3.50 euro. Lekker (gezond) gegeten en genoten
van de zon en de heldere blauwe lucht.
Vanochtend vroeg vertrokken van Rabanal naar .....(de bedoeling was
San Fiz waar een camping zou zijn, die er dus later bleek niet te
zijn). Daarom doorgereden naar Vega de Valcare op 630 meter.
Daarvoor hadden we onderweg al heel wat klimmetjes en afdalingen
gehad. Vanaf Rabanal ging het direct flink omhoog naar de Cruz de
Ferro op 1500 meter. Een prachtige rit, waaraan we om 8 uur begonnen
en die we om goed 9 uur al bereikt hadden. Heerlijk zo vroeg in de
ochtend. Overigens gaan de lopers nog veel vroeger weg, die starten
al rond 6 uur. Op de Cruz de Ferro staat een grote paal met een
kruis erop, waar de caminogangers een steen achterlaten of iets
anders persoonlijks. Nou, daar ligt een ondertussen een flinke bult.
Rinus heeft het gele vlagje achtergelaten en Henk de planning
van de route. Daarmee de voorbereiding afsluitend en op naar het
einddoel.
De volgende plaats die we bereikten was Ponferrado.
Prachtig gelegen in het dal tussen de bergen. Vervolgens naar
Villafranca del Bierzo, aanvankelijk het einddoel van de dagrit. Op
8 kilometer verder zou een camping zijn, dus we besloten nog even
door te gaan. Overigens werd het wel allemachtig heet, windstil, zon
en een heldere blauwe lucht. De route naar de camping in San Fiz
ging weer flink omhoog, niet echt uitdagend op zo'n moment van de
dag. Halverwege kwamen we Arti Beekman tegen uit Apeldoorn die we al
een aantal dagen hadden ontmoet en waarmee we gezellige uurtjes hadden
doorgemaakt. Hij was al boven geweest en kwam ons tegemoet om te
vertellen dat er helemaal geen camping was in dat dorp. Een
tegenvaller, maar het kwam ons ook wel goed uit dat we niet weer
helemaal naar boven hoefden. Van daaruit doorgereden naar Vega de
Valcare waar we een prachtige refugio/albergue tegenkwamen, waar we
eerst maar eens even een flinke pul bier hebben genomen om af te
koelen. Voor zo'n pul bier wil je wel een eind fietsen. Goed we
zitten nu in die albergue, lekker gedouched en inmiddels het tweede
pilsje naast de computer staan.
Iedereen bedankt opnieuw voor de geweldige stukjes in het gastenboek.
Het doet ons echt bijzonder goed en we zijn overtuigd van het spoedig
(waarschijnlijk dinsdag) bereiken van Santiago.
Allen gegroet van Rinus en Henk
Vega de Valcare - Santiago de Compostela
Het laatste verslag eindigde in Vega de Valcare. Van daaruit zijn we
op 5 juni verstrokken naar Sarria. Een ongelovelijk mooie dag weer
(ook weer met schiterrend weer, weer); een dag met flinke
beklimmingen. De laatste echte beklimmingen op de route. Om half elf
waren we van 630 meter op de Cebreiro op een hoogte van 1300 meter.
Percentages tot 10%. Maar voor ons en vooral voor Rinus geen
probleem, hij is gegroeid tot een echte berggeit. De volgende klim
was naar de Alto de Poio op 1330 mtr. Daarna 12 km afdaling van 7%
met topsnelheid van rond 58. Heerlijk, als het maar een goed wegdek
is. In Samos, onze aanvankelijke stopplaats was geen camping. Daarom
doorgereden naar Sarri, ook geen camping zoals in het boekje
aangegeven maar uiteindelijk in een soort van stadspark toch de
tenten maar opgezet. Een mooi "rustig" plekkie, totdat...... Na een
pilsje gedronken te hebben (doen we af en toe eens) in een nabij
gelegen drinkgelegenheid, gingen we rond half elf te bed. Het park
was leeg en veilig. Nog voordat we de slaap hadden gevat, begon het
park (volgens onze waarnemingen liggend in onze tentjes) vol te
lopen met jeugd en gespuis. In de nabij gelegen drinkgelegenheid
begon de muziek weer volop en het werd als maar rumoeriger en
luider. Er ontstond een flink feest, met kennelijk veel drank en in
ieder geval met een oorverdovend lawaai. Daar lig je dan in je
tentje. Ergens in de nacht zijn we toch in slaap gevallen, want een
nacht helemaal niet slapen met onze inspanningen is niet lekker. De
volgende ochtend zagen we het resultaat: een zooi in het park met
allemaal tafels vol met lege flessen en etenswaren. Wij hebben onze
plekjes keurig netjes achtergelaten. Resultaat: een beetje geslapen,
maar wel goedkoop!
Van Sarria op 6 juni naar Azua, de laatste stop. Een tocht van 83
km. met een behoorlijke moeilijkheidsgraad. In Azua was moeilijk een
camping te vinden, hoewel die er wel zou moeten zijn. Ook hier kwam
het voor dat mensen in het dorp nauwelijks een idee hebben van het
bestaan van een camping. Uiteindelijk zijn we er toch gekomen, na
alle windrichtingen van het dorp zo ongeveer gehad te hebben. Op de
camping werd het meer dan buitengewoon gezellig. Cor uit Kampen was
daar met zijn inmiddels overgekomen echtgenote neergestreken, Rieky
en Wil Verstappen (ontzettend aardige mensen, die ook zeker nog ons
goede doel zullen sponsoren!!!!), de Spartametjes (een echtpaar die
de tocht op Spartemetjes doen, ook een prestatie), zij allen waren
samen. Bij aankomst een paar halve liters fris bier, vervolgens
de tenten opgezet en samen gegeten uit de keuken van de camping. Een
geweldige maaltijd afgesloten met koffie en cognac, en nog een, en
nog een..... Als een blok in slaap gevallen. De eerste keer dat we
's morgens wakker werden in dezelfde houding als hoe we 's avonds
te bed waren gegaan.
En toen de laatste etappe, van Azua naar SANTIAGO!. Een etappe van
uiteindelijk 51 kilometer naar een toaal aan kilometers van 2.864!.
De etappe was nog redelijk pittig, maar fiets, ogen en benen gericht
op het einddoel, betekent dat niets meer. En dan zie je Santiago
voor je liggen. Hoog op een berg, dat je die berg ook nog op moet, telt
dan niet meer. De laatste klim de stad in was zo steil, dat je de
fiets bijna achterover trok. Afstappen hadden we nog niet gedaan,
dus ook nu niet. En dan kom je dichter en dichter bij de kathedraal.
Geweldige momenten. En dan het moment supreme (goed geschreven?).
Met fiets midden op het plein, recht voor de kathedraal, vergetend
dat er nog andere mensen waren die foto's maakten enz. We hebben
elkaar eerst maar eens even geknuffeld en elkaar gefeliciteerd met
ons succes. Een behouden aankomst, zonder problemen. Een geweldige
ervaring. De nodige foto's gemaakt, hoewel je het gevoel wat je op
zo'n moment beleeft niet op een foto kunt vastleggen. Dat houden we dus
ook maar lekker voor onszelf en we zullen en kunnen er nog heel lang
van genieten. Dan besef je dat je ruim 5 weken achtereen elke dag op
de fiets hebt gezeten, naar een punt waar je dan bent. En geen dag
het gevoel gehad, waar ben ik aan begonnen, of wat gaat het
moeilijk. Elke dag was weer nieuw; elke etappe maakte je weer
nieuwsgierig, naar wat je te wachten stond. En dan al die mensen die
we op onze tocht zijn tegengekomen, maar vooral "ontmoet" hebben.
Alle nationaliteiten, jong en oud, mannen en vrouwen, maar allemaal
gemotiveerd bezig met het bereiken van hun doel. Als we ons gevoel
in een paar woorden zouden moeten samenvatten, dan luidt die als
volgt: dit zou iedereen in zijn-haar leven moeten doen!.
Afsluitend nog het volgende. Ook vandaag weer, een dag na onze
aankomst, lezen we al die mooie berichten in het gastenboek. Wat
hebben die ons een plezier bezorgd. Dat zo veel mensen zo met ons
meegeleefd hebben. Dat is meer dan geweldig. Iedereen ontzettend
bedankt daarvoor en nogmaals iedereen ontzettend bedankt voor de
giften voor het goede doel. En voor de mensen die daarmee gewacht
hebben totdat we het eindoel echt gehaald hebben: we zijn er nu, dus
storten maar!!!!!
Heel veel liefs aan ons thuisfront, Rieky en Diny en de kinderen.
Jullie meer dan bedankt voor de tijd die jullie ons gegeven hebben
om dit te doen en bedankt voor alle steun onderweg via telefoon en
email.
En dan echt las laatste: morgen gaan we met de bus naar Finisterre,
helemaal aan de west-kust, en punt dat wel het eind van de wereld
wordt genoemd. En als we daar geweest zijn, dan zijn we zowel aan
het einde van de wereld geweest op het het dak van de wereld. Wat
rest dan nog? Waarschijnlijk donderdag vertrekken we per fiets naar
Porto. Een toch van ongeveer 300 km. We proberen zo veel mogelijk de
kustlijn te volgen, mooi en hopenlijk enigszins vlak, want de
pukkels hebben we nu wel gehad. Daar hopen we ons te storten in het
oranje-gebeuren, zonder overigens de "kick" van Santiago te laten
vervagen.
Lieve groeten van Rinus en Henk
Beste lezers van onze site (eindstand: 3141 km!),
Van onze aankomst in Santiago hebben we uitvoerig verslag gedaan. De
indrukken, die we daar opgedaan hebben hebben we vastgezet op onze
harde schijf. Zo'n ervaring vergeet je nooit meer. Ook de dagen die
we nog in Santiago hebben doorgebracht waren fantastisch. Daar ook
weer veel mensen ontmoet die ergens op de route al tegengekomen
waren. Geweldig.
Vrijdag 11 juni hebben we de fietsen weer opgeladen en zijn op weg
gegaan naar Porto. Een klein "rukkie" van een ongeveer 250
kilometer. Voor we vertrokken is er nog een foto gemaakt door Henny
Velthof, de vroegere gymleraar van Henk op de MULO in Raalte. Van
zijn vrouw kregen we nog een paar pakjes drinken mee voor onderweg.
De eerste kilometers gingen erg snel. Dan merk je weer dat Santiago
"op hoogte" ligt. Anders dan de weg naar Santiago die we via het
boekje fietsten, wisten we niet wat ons aan hellingen en afdalingen
nog te wachten stond. De route route fietsten we aan de hand van een
paar kaarten. De eerste plaats die wie bereikten was Padron, daarna
Caldas de Reis en het (hele mooie) Pontevedra, waar we al om 13.00
uur waren met 60 km. op de teller. Dan naar Porrino en uiteindelijk
gestopt in Tui op 117 km. tui is een prachtige ouide stad, waar we
uiteindelijk een albergue vonden, waarvan we de enige bezoekers
waren. Alle ruimte en van niemand last. 's Avonds was er in de
kathedraal naast de albergue een schitterd concert van de Sixteen &
The Symphony of Harmony and Inventium. Ze zongen van Mozart de Gran
Misa en Do Menor. Prachtige. Vervolgens een terrasje bezocht en rond
11.00 gaan slapen.
De volgenbde ochtend om 9.00 vertrokken uit Tui en de weg vervolgd
naar Viana do Castelo, een rit strak langs de kust. Helaas konden we
daar weinig van zien, want er hing een dik wolkendek, die als een
mist over de kuststrook trok. Op enig moment kwamen we voor een
4-baans weg te staan waar niet op konden. Toen we tegen elkaar
zeiden dat je op zo'n moment eigenlijk de politie nodig hebt, stond
die er ook. Ze brachten ons (fietsend achter de politieauto aan)
door de stad en uiteindelijk weer op de fietsroute naar Porto. We
hadden afgesproken tijdig een campinbg te zoeken om de
voetbalwedstrijd Portugal-Griekenland te kunnen zien. Dat deden we
in Barcelos, op ongeveer 50 km voor Porto. Het was een bijzondere
dag, ook vanwege alle aanmoedigingen die we onderweg kregen van
enthousiast Portugezen die allemaal (toen nog) in een goeie
voetbalstemming waren. Wij hadden ons in het oranje uitgedost, dus
goed herkenbaar als oranje-supporters.
Op 13 juni hebben we eerst maar eens onze schoonmoeder gebeld om
haar te feliciteren met haar 85e verjaardag. Op de kaart nog zo'n 50
km te gaan naar Porto; in werkelijkheid bleek het uiteindelijk 72 km
te worden, eer we de camping in Porto bereikten. Ook hierbij weer
ontzettend veel enthousiasme onderweg, ook op het moment toen we de
weg naar het centrum van Porto even niet konden vinden. Ook daar
verscheen een "engel" dit keer fietsend op een mountainbike die ons
begeleide naar het centrum van de stad en ons het nodige vertelde
over wat er in Porto was te zien, de mooie plekje, het stadion etc.
Uiteindelijk bracht hij ons bij beneden aan de rivier, het mooiste
plekje van Porto, met veel terassen en restaurants. En toen gebeurde
het. We liepen met onze fietsen naar een mooi terras waar allemaal
in oranje uitgedoste Holland-supporters zaten. Voor dat we het
wisten, hadden we de nodige halve liters bier voor ons staan, want
het enthousiasme was bijzonder. Gejuich en geklap, nadat eerst het
ongeloof om zeep was geholpen. Ook zat er een nederlands stel dat
ons gezien had bij de grensovergang Spanje-Portugal. Uiteindelijk
het nodige vocht bijgetankt te hebben de fietsen maar weer gepakt en
ze in de richting gezet van de camping. Dat was nog zo'n 20 km
rijden, helemaal langs de boulevard. Het is niet te beschrijven hoe
mooi dat is. Op camping is voldoende ruimte, ondanks alle supportors
die zich daar genesteld hebben.
De dagen erna spelen zich vooral af op de terrasen en in de straten
van Porto. Op de terassen worden we steeds herkend als de fietsers
uit Nederland. Spontaan wordt een aktie opgezet voor het goede doel,
door met de pet rond te gaan. Ongeveer 100 euro wordt er ingezameld.
Fantastish toch!!!
Dan breekt de 15e aan. De dag van Oranje. Vanaf 11.00 verzamelen de
Oranje-supporters zich op het Praza de Lisboa. Een continue stroom
van oranje-fans naar dit plein, met drive-in muziek en een
presentatie verzorgd door de Club van Oranje. Henk Kesler verschijnt
nog op het podium. Maar kort daar voor waren wij ook op het podium.
We vertelden de presentator van onze fietstocht naar Porto en de
3141 km die afgelegd hadden. Kort daarna stonden we met zijn tweeen
op het podium met ons verhaal en werd we door de duizende
oranje-fans op een ongelovige manier toegejuicht. Wat een ervaring.
Om half vijf vertrok de hele stoet (het leek wel een vredesmars in
het oranje) naar het stadion. Een kilometers lange stoet waar al het
verkeer en het hele leven en werken in Porto voor stilgelegd werd.
Niet te filmen, zoals dat heet.
Bij het stadion aangekomen, was het uitkijken naar een paar
kaartjes, want die hadden we niet. Na enkele aanbiedingen te hbben
afgeslagen, sloegen we onze slag op twee kaarten voor 60 euro stuk
van een stel nederlanders, die twee kaarten over hadden. Bingo: we
zaten in het immense stadion van Porto, waar het voor driekwart
oranje gekleurd was. Over de wedstrijd hoeven we niets te vertellen,
die heeft iedereen kunnen zien. Wel een een lichte teleurstelling om
te zien naar het spel van Nederland als je dat plaatst in de context
van het enthousiasme en de inspannignen van het oranje-legioen.
Het is nu donderdag middag. Gisteren hebben we onze fietsen en wat
bagage al meegegeven aan een paar meiden uit Nijmegen die met een
Volkswagen bus teruggingen naar Nederland. Geen gedoe dus op het
vliegveld. Morgen vertrekken ook wij vanuit Porto om 20.50 uur
(Portugese tijd) en laten we ons een paar uur later in de armen
vallen van onze lieve echtgenotes en kinderen. En dan resteren er
nog heel veel verhalen, maar niet meer via de site.
Groeten Rinus en Henk